O duszo wszelka

Kiedy w roku 2004 postanowiłem zakończyć moją przygodę z wielką korporacją medialną wiedziałem że chcę wrócić do zajmowania się muzyką. Nie miałem konkretnych pomysłów, więc zacząłem zastanawiać się od czego by tu zacząć.Lata spędzone na kierowniczym stołku w firmie nastawionej na zysk przyzwyczaiły mnie do myślenia rynkowego.Szukałem tematu atrakcyjnego artystycznie i jeszcze nie wyeksploatowanego. Temat polskich pieśni wielkopostnych wydał mi się idealnie spełniającym założone kryteria. Pieśni piękne, śpiewane w kościele, ale rzadko nagrywane. Omijane przez artystów z obawy przed tematyką śmierci Jezusa, z obawy przed wkraczaniem w sferę sacrum, gdzie łatwo wpaść w pułapkę banału, albo otrzeć się  o profanację.

W roku 2005 przystąpiłem do pracy, która trwała niemal dwa lata. Do nagrani zatrudniłem znakomitych artystów. Oto lista:

Śpiewają:

Katarzyna Groniec 

Iwona Loranc         

Mariusz Lubomski  

Kwartet wokalny Il Canto Minore w składzie:

Wanda Laddy - sopran

Marta Lawrence – alt

Sławomir Łobaczewski - tenor

Michał Straszewski - Bas

Grają:

Ryszard Wojciul – syntezatory, samplery, fortepian, saksofon, EWI,

Wojciech Pulcyn – kontrabas

Jarosław Kisiński – gitara

Paweł Iwaszkiewicz – bombardy, flety

Wanda Laddy – hrotta

Paweł Muzyka – viola da gamba, Fidel

Jakub Gawlik – akordeon

 
W lutym 2007 roku nakładem firmy Universal  ukazała się płyta "O duszo wszelka". W pięknej książeczce znalazły się freski drogi krzyżowej autorstwa znakomitego Franka Maśluszczaka

Recenzje były rewelacyjne. Oto ich drobna garść :

 

Fragment recenzji Roberta Sankowskiego z Gazety Wyborczej

„Wolnej od komercyjnego kontekstu ekipie realizującej płytę "O duszo wszelka" udała się rzecz niezwykła - stworzyła dzieło nowoczesne, ale mocno osadzone w tradycji. Pozbawione nachalnego skrzywienia marketingowego, ale przystępne. Wymagające skupienia i ambitne, ale przyjazne także dla nieco mniej wyrobionego słuchacza.
 

Znamy te utwory. W nowych aranżacjach Ryszarda Wojciula czasem zaskakują, ale to przecież wciąż pieśni, które można usłyszeć na nabożeństwach wielkopostnych. Tutaj nabierają jednak nowego wymiaru i szczególnego oddechu. Wciąż przesycone są sakralnym klimatem, ale nabiera on uniwersalnego, związanego już nie tylko z Wielkim Postem wymiaru. Zarazem stają się jakby trochę bliższe temu paradygmatowi, jakim operuje współczesna, przecież mocno zdesakralizowana kultura. Przemawiają nowoczesnym, niekojarzącym się z klimatem kościelnego nabożeństwa językiem.

Duża w tym zasługa intrygujących interpretacji Katarzyny Groniec, Iwony Loranc, Mariusza Lubomskiego i kwartetu Il Canto Minore. A także aranżacji. Niby oszczędnych, zachowujących gdzieś pierwotną surowość kompozycji, a jednocześnie nieortodoksyjnych, wplatających w nie elementy bliskowschodniej muzyki etnicznej ("Ludu mój ludu"), muzyki dawnej ("Krzyżu święty", "Ogrodzie oliwny") czy jak najbardziej współczesnego elektronicznego ambientu czy nawet trip hopu ("Przystąpcie bliżej"). Posłuchajmy, jak wspaniale rozwijają się "W krzyżu cierpienie" czy "O duszo wszelka".

Trudno im nie ulec, bo to bardzo mistyczne i - co tu dużo mówić - piękne wersje.”

Fragment recenzji Marka Duszy z Rzeczpospolitej:

Album „O duszo wszelka może stać się okazją do swoistych muzycznych rekolekcji. Z pewnością odkrywa ogromny potencjał artystyczny naszych pieśni wielkopostnych.

Fragment recenzji Jarka Szybracha z portalu ONET.PL:

„Z tym większą radością witam album zatytułowany "O duszo wszelka", choć jego zawartość z radością wiele wspólnego nie ma - to molowe pieśni wielkopostne, pełne smutku i bólu. Łatwo przy ich interpretacji popaść w emfazę, łatwo zapędzić się w katatoniczne utyskiwanie i jednowymiarowe muzyczne ponuractwo. Na szczęście ekipa dowodzona przez Ryszarda Wojciula (wiele lat temu muzyka Róż Europy i Sztywnego Pala Azji, później zajmującego się m.in. muzyką współczesną) ominęła wszystkie mielizny, każdej z pieśni nadając nowy wymiar. Każda bowiem została tu potraktowana indywidualnie, a jej aranżacja i instrumentacja nie zostały podporządkowane jakiejś wydumanej, z góry narzuconej koncepcji, lecz w naturalny sposób wypływają z nut i emocji w nich zawartych. Niech więc was nie zdziwią dźwięki muzyki dawnej sąsiadujące z nowoczesną elektroniką, niech nie zaskoczy was jazz płynnie przechodzący w wysmakowaną world music spod znaku Dead Can Dance czy Madredeus. Paradoksalnie, tak szeroki wachlarz środków artystycznych nie zaszkodził spójności "O duszo wszelka", bo charakter owych pieśni - m.in. "Gorzkich żalów", "Ludu, mój ludu", "Wisi na krzyżu" - nie pozwala na zbytnie folgowanie eksperymentatorskim zapędom, wymaga dyscypliny i rozwagi. Mamy więc do czynienia z interpretacjami odważnymi, ale poważnymi i jeśli Wojciul wywraca do góry nogami tradycyjne aranżacje, nie robi tego, by popisać się wyobraźnią, ale by podkreślić naturalne piękno kompozycji.”

Fragment recenzji Piotra Iwickiego z Gazety Wyborczej:

„płyta zdumiewa klimatem i genialnym połączeniem tradycyjnych pieśni wielkopostnych z konwencją estetyki Etno & Word music. Mamy więc ludzki głos, wyśpiewane stylowo, powściągliwie frazy starych polskich pieśni, ale też oprawę syntezatorów i samplingu, sprawnie przełamaną naturalnym akustycznym brzmieniem bombard, fletów, violi da gamba i gitary. Reasumując znakomita płyta, być może przełamująca pewne artystyczne tabu.

Przyznacie, że to co przeczytałem mogło połaskotać moje ego. Plany miałem wielkie. Szykowałem serię koncertów w salach filharmonii. Wynająłem profesjonalnych handlowców którzy szukali finansowania. Okazało się jednak, że w naszym katolickim kraju temat ten nikogo nie interesuje.Sam wynająłem salę Filharmonii Narodowej, zebrałem i opłaciłem zespół. Wydatek był spory bo na scenie było osiemnastu muzyków. Patronat nad koncertem objęli - ówczesny Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego - Michał Ujazdowski i Marszałek Województwa Mazowieckiego - Adam Struzik (od którego urzędu dostałem jedyną dotację finansową). Koncert zakończył się owacja  na stojąco. Powtórzyliśmy go jeszcze kilka dni później w Studiu Agnieszki Osieckiej w Trójce i ......... tyle. Sprzedało się około 4 i pół tysiąca płyt.

Dziś po pięciu latach wytwórnia MTJ wprowadziła na rynek reedycję płyty. Więc jeśli jej jeszcze nie znacie to czym prędzej kupujcie. Jest bowiem niezastąpiona w tworzeniu pięknej atmosfery zbliżającego się szybko Wielkiego Tygodnia.